“U kunt naar huis.” “Ik dacht het niet.”

Elke behandelaar in de revalidatie heeft ze. Voorbeelden van patiënten die uitgerevalideerd waren en toch niet naar huis te wilden (konden). Dit is niet nieuw. Toen er nog gerevalideerd werd uit AWBZ-financiering was er minder druk om zo snel mogelijk te ontslaan. En dus kreeg zo’n patiënt nog wat extra tijd. In het verleden werd geleidelijk tijdens de revalidatie  gekeken wat de patiënt nog moest oefenen zodat hij weer naar huis kon. Er waren geen standaard revalidatieprogramma’s, geen zorgpaden. Ook werd er minder behandeling ingezet. Wat ik heel mooi vind aan onze huidige manier van werken is dat we door de DBC financiering meer gebruik zijn gaan maken van de mogelijkheden van multidisciplinaire behandeling.

Was een huisbezoek door de ergotherapeut vroeger een uitzondering, nu gebeurt dat bijna standaard. Want bij elke revalidant is het zinnig om te kijken in welke leefomgeving de patiënt terug moet keren. En welke specifieke vaardigheden hij daarvoor moet trainen.

En kijk eens naar de longrevalidatie. In het verleden werd een COPD patiënt moe en in slechte conditie opgenomen. Maar wel in staat om zichzelf te wassen en aan te kleden. En lopen over de afdeling lukte ook wel. Waardoor het revalidatieteam zich afvroeg wat er te revalideren viel. Nu is dat compleet veranderd. Het team is geschoold in de behandeling van COPD patiënten, tot aan de logopedie en de praktijkverpleegkundige. Waardoor de inhoud van het revalidatieprogramma er heel anders is gaan uitzien. En we deze patiënten beter geïnstrueerd naar huis kunnen laten gaan. Mét ambulante revalidatie waarin de conditie en de vaardigheden worden onderhouden en verder uitgebouwd.

Door in de eerste week van opname gerichter te kijken welke problemen de patiënt ervaart en door het breder inzetten van de multidisciplinaire behandeling is mijn werk een heel stuk gemakkelijker geworden.

“U kunt naar huis.” “Fijn, ik denk het ook.”